The end of normal day

Remy Hadley

Pierwszy post w fanfiction!
Pewnie już to zdążyłyście przeczytać, zdarzało mi się pisać lepsze teksty, ale cóż. Jakoś trzeba zacząć. Miniaturka o mojej ulubionej postaci. (;

Drzwi zamykające się z głuchym łoskotem i czarna, skórzana torebka rzucona niedbale na mijaną po drodze kanapę. Płaszcz, machinalnym ruchem powieszony na wieszaku, buty, których długie obcasy niemal wbiły się w drewniana posadzkę. Zapalone szybko światło w łazience, jedynym pomieszczeniu utrzymanym w jasnej tonacji, i woda, która pociekła z kranu na blade dłonie. Wariant drugi wieczoru Remy Hadley.
Weszła do kuchni, machinalnie nalewając sobie szklankę zimnej wody. Wskazówki na tarczy zegara wybijały miarowy rytm, zagłuszając ciszę, a kobieta po raz kolejny zaczęła się zastanawiać dlaczego tego zegara jeszcze nie wyrzuciła.
00:45. Jej oczy same się zamykały, a nogi stały się jak z waty. Siedemnaście godzin spędzonych w szpitalu dawało jej się we znaki. Była wykończona, i co śmieszniejsze, wychwalała owe odczucie pod niebiosa. Osoba zmęczona nie myśli, a niemyśląca osoba jest niezaprzeczalnie szczęśliwsza.
Opatulona w satynową pościel wpatrywała się tępo w przestrzeń. Zegarek na szafce nocnej wskazywał pierwszą czternaście, a ona, chociaż wcześniej ledwo trzymała się na nogach, nie mogła zasnąć. Ciemność nie pozwalała dojrzeć jej wiotkiego ciała, rozsypanych na poduszce włosów, ani nawet rysów twarzy, Tylko jej oczy, chwytające łapczywie światło latarni z zewnątrz, błyszczały z daleka. Drzwi od sypialni były zamknięte, a mimo to, ona słyszała upiorny rytm kuchennego zegara, który tak bardzo kojarzył jej się ze szpitalną aparaturą. To po części on jej przeszkadzał. Mogłaby po prostu iść go wyłączyć, ale nie chciała. Kiedy wskazówki przestałyby wybijać swój miarowy rytm, dalej kojarzyłby się jej ze szpitalem. I dalej z tą samą aparaturą. Z tym, że ona przestaje regularnie się odzywać. Że milknie. Że czyjeś serce stanęło. Że ktoś umarł.
Spojrzała na swoją dłoń. Smukłe palce powoli, w ustalonej kolejności zaczęły się zginać i rozkurczać. Starała się nie mrugać, z uporem wpatrywała się paznokcie, niezdarnie maźnięte bezbarwnym lakierem.
Zadrżała.
Nie była pewna. Jej oczy zgadzały się z nie dającą stłumić podświadomością, ale ciało mówiło co innego. Nic nie poczuła. Zacisnęła mocno oczy złożyła dłoń w pięść, a następnie powoli na nią spojrzała. Rozprostowane z powrotem palce wyglądały tak jak wcześniej. Niepewnie ruszyła kciukiem. Miała kontrolę nad swoim ciałem.
Tylko na jak długo?
Poczuła, że jej oczy gwałtownie się rozszerzają, a ciało staje mokre. Odwróciła się na drugi bok, nakrywając całe ciało liliową kołdrą.
Zasnęła.
Do jutra, Thirteen.

Lisa Cuddy

To satynowa czy liliowa pościel?
Ładnie napisane, bardzo bogatym językiem, mam nadzieję,
że tego nie zepsujesz ;D

Amber Volakis

Bardzi fajne. Ładnie opisane uczucia, tak prawdziwie. Choć nie przepadam za 13 zawsze zastanawialam się ja wyglada jej czas wolny. W pracy może nie myśleć o chorobie, ale w domu? Ty idealnie opisałaś jak to wygląda. Naprawdę dobry tekst.
Ch.C

Remy Hadley

A jednak stwierdziłam, że trochę to pociągnę.
Ta część jest chyba kompletnie inaczej napisana, ale to dlatego, że tamta poprzednia powstała ze trzy miesiące temu. Tutaj akcja będzie się działa raczej powoli, dlatego jak na razie jest więcej fragmentów przedstawiających postać. Napisałam to przed chwilą więc pewnie roi się od błędów. Powytykać mi je!

W pewien głupi sposób była zestawieniem wszystkich stereotypów, które, dziwnie, w jej osobie przestawały nimi być. Zazwyczaj to ci, które mają świetne życie użalają się nad sobą, a ci, którzy nie potrafią niczego poukładać powtarzają jak mantrę „Wszystko z porządku”- jakby od takiego mówienia, miałoby zrobić im się lepiej. Ona też tak mówiła, przynajmniej dopóki pozwalała im pytać. W końcu nie wytrzymała i zabroniła. Wszyscy posłuchali. Zresztą, rozumieli ją, bo co miała mówić? „Umieram, z dnia na dzień umieram, ale jest świetnie, uwierzcie!”. Brzmiało to co najmniej śmiesznie. I smutno. Jak histeryczna prośba o pomoc i błaganie o kogoś, kto się nad nią zlituję. A litości też nie chciała. Była jej niepotrzebna, zbędna, irytująca. Nie widziała sensu ciągnięcia kogoś za sobą nad dno – więc nie mówiła. Darła na kawałki coraz to gorsze wyniki badań, czasem, jak na starą piromankę przystało, patrzyła jak w jej dłoni zmieniają się w popiół. Kiedy tylko miała chociaż chwilę czasu ćwiczyła i z dziecięcą naiwnością wierzyła, że to jej pomoże. Najgorzej było gdy odbierała telefony od ojca.
- Remy, córeczko, co tam u ciebie słychać? – słyszała i wyobrażała sobie jak na jego twarzy, drobne zmarszczki się pogłębiają w serdecznym uśmiechu.
- Jest wspaniale – odpowiadała, plotąc później godzinami o kompletnie nieistotnych rzeczach. A on słuchał. Czasem coś wtrącał, albo śmiał się z zachowania jej przyjaciół. Nie lubił tylko jej opowiadań o chorobach. Miała wrażenie, że to przypominało mu matkę.
- Odwiedzisz mnie niedługo, prawda? – pytał zawsze pod koniec rozmowy, chociaż po pewnym czasie przestał wierzyć, że kiedykolwiek przyjedzie. Okłamywała go mówiąc, że nie może, zwalając winę na pracę.
- Kocham cię – wymieniali na zakończenie, tuż przed tym, jak Remy drżącą dłonią odkładała słuchawkę.
Chciała go odwiedzić. Nawet bardzo, ale bała się, że się domyśli. W końcu znał ją najlepiej.
*
Dopięła do końca zamek od kozaków i wyszła z mieszkania, ciesząc się, że przez następne kilkanaście godzin będzie sobą, a nie snującym się samotnie cieniem.

Amber Volakis

"W pewien głupi sposób była zestawieniem wszystkich stereotypów, które w dziwny sposób w jej osobie przestawały być stereotypami."

Niestety widzę powtórzenie "sposób".

Nie zaczynamy zdania od "A".

Tyle rzuciło mi się w oczy.

Jak już mówiłam trafnie opisujesz jej emocje. Mam nadzieje, że pociągniesz to dalej.
Głos Zzaświatów, jak to określił mój eks.

Ps. Wena życzę. Mój szaleje.

Remy Hadley

Brr, ale koszmarne to powtórzenie! Jeszcze w pierwszym zdaniu...
Od "A' to ja wiem, ze się zdania nie zaczyna, ale... Tu mi pasowało więc przymknęłam na to oko. Wink

Dziękuję bardzo! Postaram się tego nie zepsuć. Laughing

Amber Volakis

Prosiłaś o wytkniecie błędów, to proszę Smile

Remy Hadley

Wiem, wiem, dziękuję! Ja tylko mam kilka zboczeń, których się pozbyć nie mogę. Laughing

Mój wen na razie jeszcze ze mną siedzi. ^^ Może mnie do jutra nie opuści.

Amber Volakis

Ja tez mam zboczenia (np. wykrzykniki i wielokropki) mój wen mnie lubi i może dam dziś kolejny part ale nie na 100.

Remy Hadley

Hmm, słuchajcie, potrzebuję rady: kończyć to czy nie?

Robert Chase · Gość

DALEJ! ŻYCZYMY WENY!!!!!

Lisa Cuddy

Nie kończyć, dalej, Remy. Smile